To wszystko dla Karo, tłumaczyła sobie Zuzanna, unosząc wykładzinę. Po chwili sobie uświadomiła, że jeśli ma sięgnąć do tej wypukłości, musi jeszcze przesunąć krzesło i nocny stolik. Szybko podeszła do drzwi, uchyliła je i nasłuchiwała przez chwilę. Mick z całą pewnością był na górze i pracował. Zerknęła na zegarek. Nawet jeśli Izabela przywiezie dziewczynki prosto ze szkoły, zabierze jej to trochę więcej czasu. O tej porze na East Heath Road panował niesamowity ruch, a ponieważ okno wychodziło na ulicę, prawie na pewno będzie słychać samochód. Nocny stolik dał się bez trudu odsunąć - i zaraz okazało się, skąd ta wypukłość: z podważonej deski podłogowej. Łatwość, z jaką deska dała się podnieść, przekonała Zuzannę, że ma rację. Terapeutka oparła ją o siebie, po czym wsunęła rękę w ciemną przestrzeń pod spodem. - Bingo! Palce natrafiły na coś w rodzaju plastiku. Jeszcze jedna torebka? Chwyciła ją ostrożnie i uniosła, żeby ocenić wagę. Cięższa i większa od tamtej... w, środku coś zabrzęczało jak metal. Pocąc się coraz bardziej, Zuzanna opuściła przedmiot z powrotem, obmacała miejsce wokół niego i dotknęła czegoś jeszcze. Skóra? Może książka? Nie, coś większego, bardziej płaskiego... Cofnęła rękę, wytarła ją w spódnicę i znów zamieniła się w słuch. Po chwili wyciągnęła plastikową torebkę - zwykła, białą, bez nadruku. Położyła ją na dywanie i sięgnęła ponownie. 194 Teczka z kremowej skóry, stara i zakurzona... z założonymi na siebie brzegami, związana na kokardkę czarną aksamitką. Zuzanna poczuła, że serce bije jej szybciej. Drżącymi palcami rozwiązała aksamitkę, otworzyła teczkę i zobaczyła portfolio z miniaturami. Rysunki. Szkice piórkiem. Spojrzała na pierwszy z brzegu i zrobiło jej się słabo. Dziewczyna na rysunku miała głowę niewartą wzmianki - ot, taka impresja jasnych, prostych włosów opadających na twarz - ale była zdecydowanie bardzo młoda, właściwie tuż przed okresem dojrzewania. Leżała na kanapie - tylko tyle - ani sama nic nie robiła, ani jej nikt nic nie robił, a jednak obsceniczność rysunku aż biła w oczy, ponieważ modelka była prawie naga - miała na sobie tylko jedną sztukę garderoby. Jeśli tę rzecz można tak określić. Zuzanna widywała już zdjęcia pasów cnoty i czytała o nich w książce na temat zabaw w seksualną dominację. Prowadziła wtedy terapię pacjenta, którego fantazje zagrażały trwałości jego małżeństwa. Na górze coś skrzypnęło. Znieruchomiała na sekundę, uświadomiwszy sobie, że nie ma już czasu. Z trudem się opanowała i ostrożnie, żeby nie pogiąć grubego papieru (choć najchętniej by je zgniotła albo podarła na strzępy), przejrzała plik rysunków. Niektóre były jeszcze bardziej plugawe: modelka - dziecko! - na czworakach albo na krześle, siedząca z nogami rozsuniętymi tak szeroko, na ile to urządzenie jej pozwalało. Wariacje na ten sam temat. Nie mogła się mylić: dziecięca pornografia. Wszystkie rysunki były sygnowane inicjałami RW. Złożyła je z powrotem, wzięła parę głębokich oddechów, zawiązała wstążeczkę. Kolejne dwie sekundy zabrało jej ostrożne