Izabelę, zwłaszcza w świetle swoich porannych przeżyć. Wydawało się jednak, że Sylwia nic nie wie - przynajmniej rozmawiała z nim tak, jakby nie wiedziała - o tym, co działo się w domu zaledwie kilka godzin wcześniej. Wzdragał się przed tym pytaniem, ale musiał je zadać: - Gdzie jest Imogen? - Na górze - wyjaśniła Sylwia. - Jest zbyt przygnębiona, by zejść. - Doktor Lucas ją widział? - Nie chciała. Będziemy musieli mieć ją na oku. Matthew znów zerknął na Flic, spodziewając się, że dziewczyna coś jeszcze powie, ale nadal była rozkojarzona, wyraźnie pod wpływem szoku. To akurat rozumiał aż za dobrze. A jednak pewna myśl uparcie nie dawała mu spokoju: dziwne, że po tym wszystkim, co wydarzyło się rano, Izabela zapragnęła akurat wybrać się po buty. Mało że dziwne. Niemożliwe. To zaś znaczyło, oczywiście, że Flic skłamała. Niby nic nowego, ale czemu właśnie na temat Izabeli i butów? Nie miał pojęcia. Teraz to i tak nieważne, skoro Izabela nie żyje. Nagle błysnęła mu nowa myśl. - Czy Mick już wie? Sylwia skinęła głową. - Biedak, dzwonił niedawno z Dublina. Matthew wyczuł jakąś niepewność w jej głosie. 252 - A co z tobą, Sylwio? Poradzisz sobie z tym wszystkim? Popatrzyła na niego pustym wzrokiem. - Będę musiała. Jak my wszyscy... Teraz najważniejszy jest Mick. I jej rodzice, oczywiście. Jeszcze do nich nie dzwoniłam, za bardzo... - Ja to zrobię - przerwał jej Matthew. - Jeśli chcesz. - Och, tak, bardzo proszę - powiedziała z wdzięcznością. - To jedyna rzecz, której wolałabym uniknąć. - Wargi jej zadrżały. - Aż za dobrze wiem, jak się poczują. Do wieczora życie w domu toczyło się mechanicznie, wciągnięte ponownie w przykry, nierealny ciąg następstw nagłej śmierci. Wróciła Chloe, Matthew odwiózł Johna do domu, Sylwia zabrała ze swego mieszkania trochę osobistych rzeczy. Czuła się jednak tak źle, że nie była w stanie chodzić po schodach i poprosiła Matthew, aby pościelił jej na kanapie w salonie. - Nie śpisz? Imogen wśliznęła się do pokoju Flic zaraz po jedenastej. Pytanie zadała szeptem, mając cichą nadzieję, że może jednak siostra zasnęła. - Czego chcesz? Skoro los okazał się niełaskawy, trzeba będzie jednak zadać następne pytanie - to właściwe, jak z sennego koszmaru, które paliło ją w środku, odkąd usłyszała o śmierci Izabeli. - Czego chcesz, Imo? - dopytywała się Flic cichym, nieprzyjemnym głosem. Imogen usiadła w nogach łóżka. - Muszę zapytać. - O co musisz zapytać? Imo oblizała wyschnięte wargi. - Zrobiłaś to? - Co?